نقش واسطه ای خودشفقت ورزی و خودمهارگری در رابطه بین روان سازه های سازش‎نایافته اولیه و کیفیت زندگی

هدف پژوهش حاضر تعیین نقش واسطه­ای خودشفقت­ورزی و خودمهارگری در رابطه بین روان­سازه­های سازش‎نایافته اولیه و کیفیت زندگی بود. تعداد 391 نفر (209 زن، 182 مرد) از جمعیت عمومی شهر شیراز به صورت داوطلب در این پژوهش شرکت کردند. شرکت‎کنندگان فرم کوتاه پرسشنامه روان­سازه یانگ (ysq-sf؛ یانگ و براون، 1999)، فرم کوتاه مقیاس کیفیت زندگی (whoqol؛ سازمان جهانی بهداشت، 1996)، مقیاس خودشفقت­ورزی (scs؛ نف، 2003ب) و مقیاس خودمهارگری (scs؛ تنگنی، بامیستر، و بون، 2004) را تکمیل کردند. نتایج نشان دادند بین روان‎سازه‏های سازش‎نایافته اولیه و کیفیت زندگی همبستگی منفی معنادار وجود دارد. خودشفقت­ورزی در رابطه بین روان‏سازه‏های رهاشدگی/طرد و حدنارسایی با کیفیت زندگی و خودمهارگری نیز در رابطه بین روان‏سازه‏های رهاشدگی/طرد، حدنارسایی و بیش‎گوش به زنگی/بازداری با کیفیت زندگی نقش واسطه­ای داشتند. بر اساس یافته‏های پژوهش حاضر می‏توان نتیجه گرفت نخست روان‏سازه‏ها نقشی تعیین‎کننده بر کیفیت زندگی و سلامت روانی دارند؛ دوم آنکه این تأثیرگذاری تا حدودی به صورت غیرمستقیم و به واسطه متغیرهایی چون خودشفقت­ورزی و خودمهارگری صورت می‏گیرد.